احساسات من ( سروش ناجی ) از قلم آقای بابا برای کلاس دوست داشتنی

از آن روزی که نرم و شاد و خندان                       نهادم پای خود را در دبستان
گذشته ست ، چهار سال و نه ، ماهی                   در آن غمگین هم بودم ، گاهی
لباسهامان بشد یک شکل و یک رنگ                   و من گشتم از این نظم عجیب ، منگ
کلاس ها هم ، همه یکدست و بی روح                نبود هیچ درب مهری ، باز و مفتوح

                                                     * * *
گذشت سه سال و من گفتم : خدایا                     ندارد مشکل ما ، چاره آیا ؟ !
چرا باید به فکر بیست باشم                              نمی خواهم ! کمک کن نیست باشم !
که ناگه چشم من افتاد یه هویی                         به یک درب عجیب ، درب کشویی !
کمی از لای در را ، وا نمودم                               خودم را تا به گردن ، جا نمودم

                                                      * * *
عجب جایی ، عجب رنگی ، چه بویی !                تو گویی در کنار باغ و جویی !
به هر گوشه بدیدم فکر تازه                              که با عشق و محبّت چاره سازه
کشیدم حسرت و کردم صبوری                          و طی شد ، چهار سالی ، زور زوری !
که تا در این بهشت جاودانی                            نمودم راه خود ، ای یار جانی

                                                      * * *
در این جا هر چه بود ، مهر و وفا بود                    کنار درس خواندن ، نکته ها بود
حضور همدلی ها بود و خنده                             نمودم کینه ها را خوب رنده !
اگر هم از کسی رنجور بودم                                به زحمت ساعتی را دور بودم
چه مدت ها که با « احسان » و « حیدر»               بماندم منتظر در پشت دفتر 

                                                     * * *
اس ام اس های زیبای « هنرمند »                       چه آسان گریه را می کرد لبخند
از آن فتح دهولی ، مرد تاریخ                             که می زد با سبیل هایش به من سیخ  
و از « سید علی » این یار دیرین                          که حتی قهرهایش بود شیرین
و از پای  شکسته ی  « مهذب »                          که  بود در اوج  دانش بس مؤدّب
« بمانی » که  پس از هر امتحانی                        بگفت ترکید  مخم  ای  کاش  بدانی
و از نقّاشی های  ناز « صدری »                           که  بودند گوشه ای  از راز صدری
« کمالی » « جعفری » « ایمن شهیدی »                 « معین » خان و « غلامی » و « حمیدی »
و از « صالح نیا » « بیژن» « سعیدی »                   که  دادند از محبت ها  نویدی
« علوی » با  دو چشمان  نجیبش                        و « مهدی یار»  و هجران غریبش
و از « مشرف » و « اسلامی »  و « شاپور»               « توحیدی »  هم صدای « اسماعیل پور»
و « اصغرزاده » «  نیک ذات » و « مجرد »              و شوخی های  زیبای  مجرد
کتک های فراوانی  که « طوسی »                         و من هی میزدیم  بعدش روبوسی

                                                   * * *
از این مجموعه ی زیبا خدایا                              چگونه دور مانم ،  یا خدایا
آهای درب کشویی یاریم کن                              نگاهی تو ، به اشک و زاریم کن
تو که راه نجاتم ، یاد دادی                                به لبهام  قدرت فریاد دادی
تو که با صبر و مهر و همزبانی                            همه اسرار خوبی ها ، بدانی
کمک کن تا که دربی  چون تو باشم                     کمک  کن  تا ز تاریکی رها شم
کمک کن تا به گوش ریز مغزان                           بخوانم  نغمه های  ناب باران
کمک کن تا کلاسی چون تو زیبا                          بسازم  روزی از عمرم به دنیا

                                                       سال 88/89  ـ « سروش و آقای بابا »